Ustawodawca zafundował pracodawcom i pracownikom fundamentalne zmiany w Kodeksie Pracy. 22 lutego 2016 r. weszła w życie nowelizacja ustawy, która za cel obrała sobie ograniczenie nieuzasadnionego wykorzystania umów o pracę na czas określony. Nowela dość gruntownie zmienia zasady nawiązywania i rozwiązywania umów o pracę na czas określony.
Po pierwsze: do tej pory przepisy nie przewidywały ograniczenia czasowego trwania umowy o pracę na czas określony. W praktyce pracodawcy zawierali umowy długoletnie 7- 10 letnie. Teraz koniec z takimi praktykami. Ustawodawca wprowadził maksymalny 33-miesięczny okres, na jaki może być zawarta taka umowa. Także wtedy, kiedy pracodawca i pracownik zawierają kilku umów o pracę na czas określony łączny okres zatrudnienia na ich podstawie nie może przekraczać 33 miesięcy. Co jeśli pracodawca przekroczy ten termin? Następnego dnia będziesz uważany za zatrudnianego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W praktyce oznacza to, że okres terminowego zatrudnienia pracownika nie będzie mógł przekroczyć 3 lat dodając do tego 3 miesiące umowy na okres próbny.
Po drugie – ten sam pracodawca i pracownik mogą zawrzeć maksymalnie trzy umowy o pracę na czas określony. Czwarta umowa oznacza automatycznie, że będziesz uważany za zatrudnionego na czas nieokreślony.
Po trzecie – nowe zmiany ograniczają również rodzaje umów o pracę do: umowy o pracę na okres próbny, umowy o pracę na czas określony oraz umowy o pracę na czas nieokreślony. Tym samym z porządku prawnego znikają umowy o pracę na czas wykonywania określonej pracy.